Covers zijn van alle tijden. In de meeste gevallen is een cover een slap aftreksel van het origineel, bedoeld om nog wat geld te verdienen aan wat ooit een hit was. Smaken verschillen, maar denk bijvoorbeeld aan “Sorry seems to be the hardest word” (Blue/Elton John), “Satisfaction” (Britney Spears/Rolling Stones), “My Generation” (Hillary Duff/The Who). Of Marti Pellow, voormalig leadzanger van Wet Wet Wet, die een cover CD met, jawel, hits van Wet Wet Wet uitbrengt.
Gelukkig zijn er ook covers die een beter resultaat opleveren dan het origineel. Ook weer arbitrair, maar bijvoorbeeld “Hey Joe” (Jimmy Hendrix/The Leaves), “Little Wing” (Sting/Jimmy Hendrix),  “Respect” (Aretha Franklin/Otis Redding).
Kenmerkend voor deze covers is dat er enige tijd zit tussen de originele opname en de cover. Maar in de tijden van “always on” en “always available” is deze barriere er blijkbaar niet meer. Neem “Crazy” van Gnarles Barkley. Nauwelijks heeft hij hier een hit mee, of het nummer wordt gecoverd door diverse artiesten. Vind de evolutie van dit nummer (en een paar briljante covers, waaronder een van Nelly Furtado) op Music For Kids Who Can’t Read Good. Het schijnt dat Paris Hilton het nummer ook wil gaan coveren. Ik houd mijn hart vast…