Hotmail, Gmail of Nomail?

Het zal een jaar of 10 geleden zijn dat ik besloot om een Hotmail account te nemen voor mijn emails. Jarenlang heb ik daar met veel plezier gebruik van gemaakt, maar de laatste tijd merk ik dat Google met zijn Gmail toch wel behoorlijk verder is. Niet alleen vind ik de user interface prettiger, ook integreert het enorm makkelijk met allerlei andere applicaties van Google – met name Google Calendar.
Nu moet ik dus iedereen die mij tot voor kort bereikte via Hotmail, proberen over te halen om voortaan mijn Gmail adres te gebruiken. Dat valt niet mee, met name omdat veel mensen mij hebben ‘voorgeprogrammeerd’ in hun adresboek. De eenvoudigste oplossing lijkt een ‘autoforward’ van al mijn Hotmail-berichten naar Gmail. Veel emailproviders leveren deze dienst, Hotmail helaas niet (althans de onbetaalde versie). 10 jaar na dato blijk ik een verkeerde keuze te hebben gemaakt.
Ik denk dat de toekomst niet meer ligt in het sturen van emails van het ene naar het andere account. Je ziet het al ontstaan op alle sociale netwerksites, zoals Hyves, Facebook en LinkedIn. Je stuurt daar geen mailtjes naar een emailadres, maar rechtstreeks van jouw ‘online identiteit’ naar iemand anders’ online identiteit. En hierbij heeft de ontvanger vaak de volledige controle over de manier waarop hij het bericht wil ontvangen: blijft het binnen de site, wordt het doorgestuurd naar een – zelf te kiezen – emailadres of komt het binnen als SMSje? Dit zal overigens ook leiden tot een dramatische terugval van de hoeveelheid spamverkeer.
Vervolgens ontstaat er echter een nieuw probleem: je kunt niet vanaf – zeg – je Facebook identiteit mailen naar iemands Hyves identiteit. Roept dat om een soort ‘superidentiteit’? OpenID, of toch RealMee?

Voor elk wat wils: Tumblr

TumblrGeïnspireerd door Ronald ben ik laatst weer eens aan de slag gegaan met Tumblr. Tumblr is een webapplicatie die – net als een traditionele weblog – berichten in chronologische volgorde toont. Interessant aan Tumblr is dat de berichten een mix zijn van ‘editorial’ stukjes en (persoonlijke) RSS feeds. In dat opzicht positioneert Tumblr zich tussen de traditionele weblog en bijvoorbeeld Twitter of Jaiku. Leuk aan Tumblr is dat het posten van berichten écht laagdrempelig is, én dat je de mogelijkheid hebt om muziekfragmenten te uploaden. Lezers (of liever luisteraars) kunnen deze audiofragmenten eenvoudig, vanaf de Tumblr site, beluisteren.
Iedere gebruiker kan een persoonlijke Tumblr aanmaken. Daarnaast kun je in je Tumblr Dashboard de Tumblogs van anderen toevoegen – een soort RSS reader, maar dan ‘on steroids’. Ik heb nog niet uitgevonden op welke manier je de Tumblogs van anderen eenvoudig kan vinden – vandaar dat ik alleen via-via de Tumblogs van Ronald en Fred Wilson (A VC) heb toegevoegd. Mijn Tumblog heeft enige overlap met mijn weblog, maar is door zijn andere manier van presenteren toch ook weer anders. Ik kan me voorstellen dat Tumblogs daardoor weer andere doelgroepen aanspreken. In elk geval kun je mijn Tumblog vinden onder tumblr.tonsument.nl.

Squeezebox: Het einde van de CD?

SqueezeboxJe las er al over op de meer gespecialiseerde websites en blogs, maar ziet het inmiddels ook al in de locale advertentieblaadjes: apparaten die je muziek op een hard disk opslaan én naar je muziekinstallatie in huis streamen. Vaak zijn dit all-in-one oplossingen, waarbij je vastzit aan de leverancier van het product, en daarmee ook aan bepaalde specificaties en diskruimte.
Ik geloof zelf meer in een ontkoppeld model: opslag van je muziek via één bepaald medium, en het afspelen/streamen ervan via het daarvoor meest geschikte medium. Ik heb daarom gekozen voor de combinatie Slimserver/Squeezebox. Slimserver is een (server)applicatie die je op een PC installeert. Deze server streamt de muziek vervolgens (over IP) naar een device dat in staat is om de muziek af te spelen. Meest voor de hand liggend is de Squeezebox. De Squeezebox is een apparaat dat je aansluit op je versterker, en dat in staat is om de via Slimserver gestreamde muziek af te spelen. Er zit standaard een draadloze aansluiting op, zodat je je PC met Slimserver bij wijze van spreken op zolder kunt zetten.
Slimserver kan vrijwel alle muziekformaten aan, van mp3 en wav tot lossless (zonder kwaliteitsverlies, dus op CD-kwaliteit) formaten als FLAC en ALAC. Het meest interessante van Slimserver vind ik echter dat het een open API heeft. Hierdoor zijn er al talloze interessante plugins ontwikkeld, zoals:

  • Scrobblen van de afgespeelde muziek naar Last.fm
  • Synchronisatie met de gegevens van iTunes
  • RSS news ticker op je Squeezebox
  • Luisteren naar internet radio, maar ook bijvoorbeeld naar Last.fm, Pandora en Rhapsody op basis van je persoonlijke profiel
  • Aansturen van de Squeezebox via je mobiele telefoon

Ik vind het een fantastisch apparaat. Ik heb inmiddels al mijn CD’s overgezet naar hard disk; spaart behoorlijk wat plek!

Wie Wat Waar? Overal!

TwitterHoe moeten jouw vrienden op de diverse community-sites nog weten wat je op dat moment aan het doen bent, als je je status op al die sites individueel moet aanpassen? Onmogelijk om bij te houden, lijkt het. Niet meer, dank zij de RSS-ondersteuning die veel sites inmiddels bieden om je status automatisch aan te passen.
Ik heb besloten om zelf – tot er een beter alternatief is – Twitter te gebruiken om mijn status in aan te geven. En dan niet mijn ‘publieke’ Twitter account (dat is meer voor koffie- en borrelpraatjes), maar eentje speciaal voor mijn status en locatie. En vervolgens geef ik aan bij Hyves, Facebook, Plaxo (wat is de URL naar je persoonlijke Plaxo profiel?) en RealMee dat mijn status uitgelezen moet worden uit mijn RSS feed van Twitter. Althans, bij Hyves gaat dat niet via RSS, maar via hun net gereleasde API; je kunt het daar instellen via Oproer.com.
Ik zoek nu nog naar een manier op mijn Plazes locatie automatisch door te zetten naar Twitter, dan hoef ik mijn locatie ook niet meer handmatig in te vullen!

De Tonsument als OpenID

In mijn vorige post had ik het over OpenID, de technologie die het mogelijk maakt met één identiteit te registreren en in te loggen op websites. Zo’n identiteit moet je aanvragen bij een OpenID Provider. De unieke ID die je uitgegeven krijgt is echter misschien wat lastig te onthouden. Je kunt echter ook een ándere website gebruiken om je te identificeren. Een OpenID is namelijk gewoon een URL. Voorwaarde is dat die website ‘van jou’ is.
Je moet wat regels code toevoegen aan de HTML van je website – twee om precies te zijn. Voor mijn website (De Tonsument) ziet die code er als volgt uit:

<link rel="openid.server" href="http://www.myopenid.com/server" />
<link rel="openid.delegate" href="http://tondejong.myopenid.com/" />

De eerste regel zegt dat mijn unieke ID geregistreerd is bij MyOpenID.com. De tweede regel zegt dat mijn unieke ID http://tondejong.myopenid.com is. Door het toevoegen van deze regels code kan ik voortaan op websites, die OpenID ondersteunen, inloggen met https://www.tonsument.nl. En die URL vergeet ik natuurlijk minder snel!
Als je meer in detail wilt weten hoe dit werkt: Sam Ruby heeft hier een prima tutorial over geschreven.

Wat is OpenID?

OpenIDMet de aankondiging van Yahoo dat zij binnenkort ook OpenID gaat ondersteunen, krijgt het initiatief ineens een enorme steun in de rug. Maar wat is OpenID nu eigenlijk?
Op sites waar je persoonlijke gegevens van belang zijn, heb je vrijwel altijd een registratieproces. Naast je username en password moet je meestal ook nog wat andere persoonlijke gegevens meegeven, zoals een adres of een telefoonnummer. Als je vervolgens terugkomt op de site, dien je je met het username en password te authenticeren.
Iedereen herkent wel een aantal van de hierbij optredende problemen/ongemakken:

  • Je moet voor iedere site weer dezelfde stappen doorlopen: username en password kiezen (vaak kies je voor de eenvoud bij iedere site dezelfde combinatie), en vervolgens dezelfde persoonlijke gegevens invoeren;
  • Een registratie wordt vaak gevolgd door een bevestigingsmail, die in veel gevallen in je spam-box terechtkomt. Dit leidt tot verwarring, vragen aan de helpdesk, etc.;
  • Je mag alleen maar hopen dat de site waar je je geregistreerd hebt, zorgvuldig omgaat met je (geheime) gegevens. Voortdurend lees je berichten dat hackers erin geslaagd zijn om persoonlijke gegevens of wachtwoorden te achterhalen;
  • Op sommige sites moeten je username of password aan bepaalde eisen voldoen (of je username is al door iemand anders geclaimd), waardoor je voor die specifieke site toch weer een aparte username/password-combinatie moet onthouden;
  • Als je persoonlijke gegevens wijzigen, bijvoorbeeld doordat je verhuist, moet je op al die sites die gegevens één voor één gaan wijzigen.

Onhandig dus. OpenID heeft de belofte om aan deze ongemakken een eind te maken. Hoe werkt het?
Je maakt op één centrale plaats je eigen identiteit aan. Deze identiteit bestaat uit een emailadres en een password, en eventueel andere persoonlijke gegevens. Deze centrale plaats wordt aangeboden door een Open Identity Provider (bijvoorbeeld MyOpenID.com). Zo’n OpenID Provider heeft aangetoond dat ze zorgvuldig met jouw gegevens omgaan, dus je gegevens zijn daar in veilige handen. Vergelijk het met een bank waar je je spaargeld aan toevertrouwt. Nadat je je geregistreerd hebt bij een OpenID Provider, krijg je een unieke ID toegewezen (een soort bankrekeningnummer), Dit ID is in de vorm van een URL. Mijn eigen unieke ID is bijvoorbeeld http://tondejong.myopenid.com.
Je kunt dit ID gaan gebruiken op een site die OpenID ondersteunt (bijvoorbeeld Plaxo). Je registreert daar niet met je username/password, maar met je ID. De site vraagt vervolgens aan je OpenID Provider of jij daadwerkelijk bent wie je zegt dat je bent. Concreet houdt dit in dat je wordt geredirect naar een pagina van de OpenID Provider, waar je je password moet opgeven waarmee je bij de OpenID Provider geregistreerd bent. Vergelijk het met online bankieren, waar je rekeningnummer wordt gebruikt om je te identificeren, en je nog een code moet invoeren om je te authenticeren (aantonen dat je daadwerkelijk bent wie je zegt dat je bent).
Omdat je bij je OpenID Provider al persoonlijke gegevens had achtergelaten, kun je de website waar je aan het registreren bent toestemming geven om die persoonlijke gegevens over te nemen. In principe hoef je vervolgens in de toekomst alleen bij je OpenID provider gegevens te wijzigen, en nemen de websites die gebruik maken van OpenID deze gegevens over in hun eigen systeem.
Na het registreren wordt er een cookie op je computer gezet die vastlegt dat je op die computer met je ID direct (dus zonder nog een keer je password in te hoeven voeren) in kunt loggen op de website waar je net geregistreerd bent. Vergelijk het met de ‘remember my password’ optie die browsers en veel websites al bieden.
Kortom: één centrale plek om je persoonlijke gegevens vast te leggen, en hiermee veel meer controle over je eigen online identiteit. Yahoo heeft, met de aankondiging dat ze zelf een OpenID Provider gaan zijn, een briljante zet gedaan. In één keer beschikken 250 miljoen mensen over een eigen ID, én is Yahoo de centrale bron geworden om de persoonlijke gegevens vast te leggen. Ik zou persoonlijk kiezen voor een provider die wat minder commerciële belangen heeft bij jouw identiteit, maar de keuze is uiteraard aan de consument. Het proberen waard: OpenID!

Nokia N95 of toch TomTom?

Nokia N95Ik ben sinds een ruime maand in het bezit van een Nokia N95. Wat een fantastisch apparaat! En je kunt er ook nog mee bellen. Eén van de redenen voor mij om hem aan te schaffen was de ingebouwde GPS ontvanger. Dit biedt de ruimte aan allerlei Location Based Services, waarbij je (eindelijk) niet meer afhankelijk bent van de stand van de techniek van je eigen telecomprovider.
Bij de GPS ontvanger levert Nokia zelf een routenavigator. Het idee is dat je kostenloos een routebeschrijving kunt opvragen, maar dat je moet betalen als je daadwerkelijk door je telefoon van A naar B genavigeerd wil worden. Het werkt volgens een subscription model: per maand of jaar dat je er gebruik van maakt, betaal je een bepaalde fee. Omdat de kaarten via internet worden binnengehaald, zijn deze altijd up to date. Het model is dus anders dan dat van TomTom, waar je betaalt voor het kastje en je vervolgens direct ‘op weg’ kan.
Nu wilde ik de (‘gratis’) routebeschrijving eens testen toen ik op wintersport ging. Het werkte perfect – hij gaf keurig de te volgen route aan. Helaas had ik buiten mijn internetabonnement van T-Mobile gerekend. Hoewel dit abonnement ongelimiteerd dataverkeer in Nederland toestaat, betaal je in het buitenland ineens 10 euro per MB. Als je vervolgens ontdekt dat het ophalen van één (simpele) routebeschrijving 4 MB vergt, blijkt je wintersportvakantie toch wat duurder uit te vallen dan verwacht. Daarmee is die dienst van Nokia voor een rit naar het buitenland direct tamelijk nutteloos – tenzij ik iets verkeerd doe? Jammer genoeg staat Nokia niet toe dat er (op een legale manier) andere navigatiesoftware op de N95 geïnstalleerd wordt.
Jammer, want voor de rest is de N95 een topproduct.

Plaat van de meesterlaars?

Master Boot Record
Ik had van mijn twee harddisks die ik in mijn Mediacenter heb zitten, ééntje vervangen door een nóg grotere. Toen wilde Vista niet meer opstarten. Een zoektocht over het web leerde mij dat dit te maken had met het Master Boot Record (MBR). Toch maar eens opgezocht wat dit MBR precies doet. Gelukkig hadden ze het artikel in het Nederlands vertaald. Maar of dat in dit geval een voordeel was…

Wat is MBR?
MBR is het Hoofdverslag van de Laars. MBR is een klein programma dat wanneer een computerlaarzen omhoog in werking stelt. MBR wordt opgeslagen in de eerste sector van de laarsschijf. De laarsschijf kan een harde aandrijving, een slappe aandrijving, of zelfs een aandrijving zijn CD of DVD.

Zie www.tech-faq.com voor meer over dit onderwerp (in het Nederlands). Of toch maar liever Engels als taal ‘plukken’…

Hyves the place to be?

Toen ik mezelf alweer een tijdje geleden aanmeldde op Hyves, was het daar een vrij flauwe bedoening. Althans, mijn groep vrienden/kennissen bevond zich daar niet. De laatste tijd word ik echter overstelpt door uitnodigingen. Dit maakt de waarde van Hyves als sociaal medium direct een stuk hoger.
Nadeel vond ik altijd dat het een vrij gesloten applicatie was. Zo moet je op Hyves zélf je foto’s plaatsen en een blog beginnen, terwijl ik die veel liever vanaf mijn favoriete (externe) applicaties laat binnenkomen. Sinds gisteren biedt Hyves echter de mogelijkheid om je externe weblog als RSS feed in Hyves te integreren. Veel beter! Nu mijn foto’s van Flickr nog.

Sigmund via RSS

Sigmund
Groot was mijn vreugde toen ik er laatst achter kwam dat Sigmund, de wonderpsychiater uit de Volkskrant, zijn eigen website heeft. Wat dat betreft treedt hij in de voetsporen van Dilbert en Fokke&Sukke. Behalve dan het feit dat deze twee een RSS-feed hebben, en Sigmund niet.
Websites bezoeken doe ik natuurlijk al lang niet meer – dat is zo 1.0! Ik gebruik alleen nog applicaties als Google Reader, del.icio.us en Twitter; daar heeft Sigmund waarschijnlijk nog nooit van gehoord.
Vandaar dat ik maar eens aan de slag ging met RSS-feed creators. Robin Good schreef hier een helder artikel over. Eerst FeedYes geprobeerd – een hele simpele tool, en die slaagde er inderdaad niet in om een RSS feed te genereren van de Sigmund site.
Mijn tweede poging, via Feed43, was succesvoller. Het is wat Spartaanser (je moet enig inzicht hebben in het gebruik van ‘search patterns’), maar met een half uurtje had ik het voor elkaar. Vanaf nu dus dagelijks in mijn favoriete feed reader: http://feed43.com/sigmund.xml !
Update: die feed43.com updatet niet goed. Via Yme werd ik weer herinnerd aan Dapper, en die doet het veel eleganter en sneller. Nu dus Sigmund via mijn Dapper feed: http://www.dapper.net/services/sigmund.